İçinde, minik bir kız çocuğuyken seni deli gibi
özleyen kalbime çare olsun…
Pencereden, “hiç gelmeyen seni bekleyen
bana” bir umut olsun…
Annemin ve babamın elini aynı anda hiç
tutamadığım için, kendimi sonsuz güvende ve
mutlu hissedemediğim duygularıma ışık olsun…
Geceleri yatarken “sana bir şey olmuş mudur”
diye merak ettiğim saniyelerimin yarasını sarsın…
Bir yanım ay, bir yanım güneş olmalıyken yarım
kalmış halime çare olsun…
Kader bizi, ben büyüyünce birleştirdi…
Çocukluk yıllarımın başı hep açıkta kaldı…
Ne olursa olsun…
Sen benim için dünyanın en güzel babasısın,
kokun genlerime yazılmış, hiçbirşeye değişmem…
Tertemiz kalbini, edebini, saflığını, komikliğini,
beni ne çok sevdiğini geç keşfettirdi hayat…
Seni buluncaya kadar tanımamışım bile
babam…
Oturup dertleşebildiğimiz günlerimiz sayılıdır…
Güldüğümüz günler daha fazla…
Her babalar gününde, içimdeki çocuk Zara’nın
başını okşayıp “ileride geçecek” diyorum.
Kimseler duymadı… Ben bile… Seni özlediğimin
farkında olmayan küçük kalbimin sessiz çığlıkları,
ben büyüdükçe duyulmaya başlandı…
Bugün binlerce kere baba demek istiyorum…
Dilimin demeye, kulağımın duymaya ihtiyacı var, ne
kadar büyüsem de…
Yıllarım aşkı aramakla geçti, meğer
bulamadığım, senmişsin babam…
Şimdi beni sarıp sarmala ki telafi edelim yılları
babam…
Birlikte izlediğimiz maçların, izlediğimiz
filmlerin, düzenlediğimiz bahçenin, alışverişin
dışında da anılarımız olsun..
Bana bir masal anlat baba…
İçinde hep mutlu çocuklar olsun…
Benimki gibi, yüzünde gülümseme, kalbinde
yaş olmasın…
Seni çok seviyorum. Kızın….