“Söz, yerine getirilmesi gereken bir
borçtur. Söz verip de sözünden dönene
yazıklar olsun” (Hadis)
Bir düşünelim bakalım, nefsimiz dünya hayatının
kahpe çarkının bir parçası olmuş mu? İnsanlık defterimizi
bir önümüze koyalım, çevirelim sayfalarını,
nasıl lekeli, nasıl karanlık, nasıl karışık değil mi?
Ama hâlâ temiz bir tarafımız kalmışsa önce bir
korku saracak bizi, sonra şöyle bir ses, oyunlarına
başlayacak “Boş ver ya sen iyisin böyle, işine, düzenine
bak” diye fısıldayacak. Diğer taraftan da gönül
sesi devreye girecek “Temizlen, uyuma, uyan!
Bu düzene kanma, doğru ol, iyi ol, paylaş” diyecek.
Korku yine baş gösterecek ansızın, o korku var
ya o korku, rahat bırakmayacak hiç bizi. Biz ise telaşla
defalarca yılmadan bıkmadan onun üstünü
örtmeye çalışacağız, tam geçti derken yine ateş misali
bedenimizi yakmaya başlayacak .Biz ise daha
fazla korku ateşinde yanmamak için, o defteri kapatıp
gözümüzün önünden atacağız. O ses ansızın
yine çıka gelecek “Boş ver ya, ne insanlığı, ne defteri
sen bak dünya işine” diyecek. Ya da o defteri gözümüzün
önünden hiç ayırmamaya, kara lekelerin yerine
beyaz güvercinler, karışık sayfalar yerine en ahlaklısından
iyilikleri nakşedeceğiz. Sonra bir bakmışız ki
ruhumuzu bir ferahlık, ılık bir meltem ziyaret etmiş.
Ve o vakit o güzel ziyaretçi o yanan korku ateşimizi
söndürmüş.
O iki sesi yaşam boyu duyacağız aslında, yeter ki
Rahmani sese meyledelim, yeter ki akıl ve gönül bizim
kılavuzumuz olsun.
Ve bilmeliyiz ki o borçlar biriktikçe o ateş daha da
artacak, akıl ölecek, gönül ırmağımız kuruyacak. Hz.
Mevlâna’nın da söylediği gibi “aklı öldüren, çarmıha
geren dört vasıf bizde hüküm sürmeye devam edecek”:
– Şehvet
– Hırs- (kin haset, kıskançlık)
– Bitmek bilmeyen dünyevi arzular, istekler
– Makam, mevki, şan, şöhret peşine düşmek.
Gelin şu insanlık defterimizi açıp şimdiden temizlemeye
başlayalım, henüz diğer diyara göçmemişken
aklı öldürüp, gönül ırmağımızı kurutmayalım…